Zenuwen

Ze is snel moe, makkelijk geïrriteerd. Maandagmorgen wilde ze niet naar school, en dat is lang geleden. Ze wiebelt, met haar rechterarm en rechterbeen; klaagt over trillingen in haar been. In de ochtend is het het sterkst, en aan het eind van de dag. Ze kan het, met haar jarenlange ervaring, aardig verbergen en compenseren: en dat kost bakken energie. En daarom is ze snel moe en makkelijk geïrriteerd.

Dr. Schouten begon ons gesprek vanmiddag als altijd met de vraag aan Madelief hoe het met haar gaat. Dat verschuift dan langzamerhand naar ons verslag, en samen met de neurologische testjes komt onherroepelijk de diagnose — en daar was ik stikzenuwachtig voor. Want we beginnen wat ervaring te krijgen in dit vakgebied.

Toch is er niet één verklaring voor: het kan tumorgroei zijn, maar ook vocht dat zich op de bestraalde plek heeft opgehoopt. Maar de dokter is gezien de recente bestraling niet ontevreden, en daar kun je je in ieder geval een beetje aan vasthouden.

En dan nog een stukje schrijven over hoe wij op ons tandvlees lopen, na ruim vijf jaar dokteren, vechten, geloven, verbazen, vrienden verliezen, teleurgesteld raken, ontzettend liefhebben, opvoeden, bidden, wanhopen, hopen. Hoe hard we ons best doen voor Maud, en hoe lekker ze in haar vel zit. Hoe het klopt wat de Libelle schrijft, over hoe raar mensen tegen je gaan doen. Maar dat stukje komt nog wel.