Vandaag mocht Madelief een dagje naar huis. Categorie “vette worst”, zeg maar — in de hoop dat ze het zo geweldig vindt thuis te zijn dat ze er veel voor zal doen om daar weer te komen. We hebben het geheim gehouden om een rustige, standaard familiezaterdag te kunnen doorbrengen — normaal het makkelijkste wat er is, een zaterdag.

En dan zijn we thuis met onze dochter-met-hersentumor en dan valt op — als op een overbelichte zwartwitfoto — wat we missen, hoe het nu al zolang niet is. En hoe verscheurd ons gezin is, de mensen met wie we het liefst al onze tijd doorbrengen. Al vier weken slapen we apart, de één bij Maud in het huis van opa en oma, de ander bij Madelief in het ziekenhuis. Met liefde, en gelijk zonder je grote liefde, langer dan we ooit gedaan hebben.

Op dit moment, tien over half elf ’s avonds, komt er een echtpaar hard huilend de trap af, de lege ziekenhuishal in: de echo van een dag.

Madelief doet het zo knap, zo vol doorzettingsvermogen. In het ziekenhuis lijken het zevenmijlsstappen, thuis zie je wat een klein weggetje we afgelegd hebben, met kleine stapjes. Als je omkijkt zie je al die kleine stappen achter je, maar ook het punt waar je vandaan komt, nog zo dichtbij. Vriendin Lotte bij ons uit de straat kwam even kijken: levendig en vrolijk als een vijfjarige. Wat een hartverscheurend verschil en tegelijkertijd wat goed dat ze er is.

Ik blijf blij met elke kleine stap. Madelief durft sinds gisteren te zitten zonder ruggesteun, bijna met vertrouwen, twee magere beentjes bungelend langs de bank. Ze durfde vandaag voor het eerst weer te plassen op de wc, alweer een wapenfeit, maar staan zodat ik haar maillot op kan hijsen lukt niet langer dan 10 seconden, hevig steunend op mijn schouders. Ik heb het hier altijd over kleine stapjes, maar staan en lopen is nog zo ver weg, laat staan dansen op K3.

Aan de rand van ons dorp zei Marie: “Dag Culemborg, tot heel snel!” En Madelief begon te huilen, zo zonder bedaren, zo vanuit het diepste van haar bijna vijfjarige hart. En wij snappen precies waarom, maar rijden door, met het warme nest van een stel huismussen recht achter ons.

Je komt er weer, mijn lieve mus. Voor je het weet ben je weer thuis, en denken we er wèl aan om even in je kamer te gaan kijken. Ik kan je alleen niet beloven dat we dan langer blijven.

14 reacties

Astrid 6 maart 2004 Reageer

Lieve Anne Marie en Jeroen, een dagje naar huis! Net alsof je op bezoek gaat naar je eigen thuis! Jemig het doet mij weer realiseren wat een impact het allemaal heeft op Maud op jullie en vooral op Madelief. Heel veel sterkte en op naar de meer bezoekjes aan huis.
Kus Assie

Hubrien 7 maart 2004 Reageer

Hallo familie!

Wat lees ik nu weer voor nieuws. Voor de rest van de wereld iets heel gewoons, maar voor jullie een groot avontuur. Ik toast met mijn koffie (en alweer lekkere paaseitjes) op jullie en de nieuwe week!

Liefs,
Hubrien

Sylvia & Paulien 7 maart 2004 Reageer

Met tranen in mijn ogen het verslagje zitten lezen…liefs uit Almere,
Sylvia

marianne kippers 7 maart 2004 Reageer

Lieve Anne en Jeroen,
Wat een mijlpaal zeg, een dagje naar huis, een klein stapje vooruit. Liefs Marianne.

Jos, Martine, Laura en Daan* 7 maart 2004 Reageer

Hallo Madelief, Maud, Jeroen en Anne Marie,

De eerste keer voor mij/ons… Alleen om even te laten weten dat we erg veel aan jullie denken.
De manier van berichten is een hele prettige. Door de tranen heen komt erg regelmatig een brede lach….
Veel sterkte en genot de komende tijd. We blijven op de hoogte!

Gr. Jos & Co.

Anneke 8 maart 2004 Reageer

Allerliefste Anne en vreselijke dappere Jeroen,

Mijn brief voor jou lieve Marie is onderweg. Lees mijn gevoel voor jullie en weet dat jullie elke dag bij me zijn.

Voor nu en nu en altijd.
Ann & Matzje

En als ik naast je zou staan, dan zou ik je ongelofelijk knuffelen!!

joop en anke 8 maart 2004 Reageer

Hier, bij het lezen van het ‘zaterdagstukje’ leek alles, op deze maandagmorgen, onbelangrijk te zijn. In ons hart huilen wij mee en bidden jullie oneindige rust toe.

liefs van Joop en Anke

Annemarie Hidding 8 maart 2004 Reageer

Vanmorgen was er iemand op kantoor die zich vreselijk opwond over het verkeer. Dan lees ik jullie pagina en denk ik: wat is alles relatief. Gelukkig weet ik uit ervaring dat de tijd dat je je druk maakt om niets ook weer komt. Ik hoop voor jullie dat dat moment er snel is, want dat betekent dat er geen iets meer is om je druk over te maken.
Wat heb ik een bewondering voor jullie !!
Alle liefs gewenst.

Annemarie Hidding 8 maart 2004 Reageer

P.s.: sorry, klinkt achterlijk dat “gelukkig…komt” Maar de bedoeling was goed….

Nicole 8 maart 2004 Reageer

Ze was mus, werd Madelief, is nu weer een beetje mus en wordt weer 1000% MADELIEF !

Ik geloof daar in.

Margriet 8 maart 2004 Reageer

Niets aan toe te voegen, we gaan ervoor!! Een hele dikke kus van Margriet

Willem en Annelies 8 maart 2004 Reageer

Vraag nog maar eens aan Neil Armstrong wat hij van kleine stapjes vond.

Veel liefs,

Willem en Annelies

Saskia 8 maart 2004 Reageer

Ook Lotte vond het leuk om even langs te komen. Dat ze nog niet echt samen kunnen spelen vind ze niet erg. Dat komt vanzelf weer. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze straks weer samen met hun kinderwagens een rondje gaan lopen en bloemetjes gaan plukken.

Groet, Gert& Saskia

sjiel 10 maart 2004 Reageer

gewoon een zoen..

sjiel

Laat een antwoord achter aan joop en anke Reactie annuleren