In het diepste geheim waren we een heel weekend thuis.

 

Omdat Madelief goed herstelt van de operaties en de bestralingen poliklinisch gedaan kunnen worden, wordt er steeds meer gepraat over “naar huis”. Zoals elk stapje wordt ook deze beweging minitieus voorbereid. Kan Madelief het aan? Kunnen haar ouders het wel aan?

 

Dit weekend had een gouden randje. Maud was er de hele zondag, we aten pannenkoeken, aardappelrozetjes, voor het eerst weer warme broodjes — Madelief vertikte het sinds de operatie om brood te eten. Punt gescoord! Marie en ik zaten getweeën twee avonden naast elkaar: ons te ergeren aan de slaapverwekkende en humorloze Grijpstra en de Gier, te herinneren aan een oude aflevering van de X-files, te weerhouden iedere vijf minuten naar boven te rennen om te kijken of ze nog wel ademde. Het was als de eerste nachten na de geboorte van onze eerstgeborene: nieuwe verantwoordelijkheden en een leven op zijn kop.

 

Het is een zegen dat we al zo lang de auto van Sheila & Nicole kunnen lenen, dat we zo’n warm en comfortabel thuishonk hebben. Maar makkelijk zal het de eerste tijd niet worden — zoveel is al wel duidelijk geworden door dit weekend. Tillen, ondersteunen, troosten, corrigeren — het opvoeden doet ook langzaamaan weer zijn intrede na een periode van moeiteloos slaaf zijn.

 

Terug hier in het ziekenhuis voel ik meer vertrouwen dan voor het weekend: kijk eens wat ze voor elkaar geboxt heeft dit weekend, ook buiten deze beschermde wereld gaat het Madelief lukken zich staande te houden. Maar ook de eerste vreemde blikken en te opdringerige vragen zijn geïncasseerd dit weekend — en dat zal nog veel kleine stapjes voor ons jonge ouders opleveren.

8 reacties

Astrid 21 maart 2004 Reageer

Lieve mensen, wat een nieuws, het hele weekend thuis! Fijn bericht om te nu lezen.
Assie

Sien 22 maart 2004 Reageer

Ook ik was even in spanning over het leegblijven van jullie weblog maar gelukkig verandert ‘het bericht over een weekendje thuis’ ineens mijn gevoel en de plaatjes die ik in mijn hoofd zie als ik aan jullie denk. Wat moet het bijzonder zijn geweest – genieten van die anders zo gewone dingen.

Nicole 22 maart 2004 Reageer

´Het goede weekend´ straalde zondag door de telefoon toen Madelief al luid babbelend belde. Wat een meidje. Wat een verhalen. Maud lachend op de achtergrond. Kiko … Kiko. Het klinkt allemaal als muziek in de oren.

Dit soort dagen zijn inderdaad goud en geeft moed om alle kleine stapjes te nemen.

Marijn 22 maart 2004 Reageer

Hartstikke fijn (ik had al iets begrepen van de tam-tam); langzamerhand gaat het echt vooruit. Veel liefs, ook van Toon (ttrrreeewwwwqqq

”’;;llljjjhhhggccccxxzzz)

— Marijn

Sylvia & Paulien 22 maart 2004 Reageer

Weer even thuis, wat fijn. En toch… het zal altijd anders zijn als het was zo stel ik me voor. Wat is jullie leven door elkaar gedraaid en wat moet het verwarrend fijn zijn om stukjes van de oude draad weer op te pakken… Het kaarsje brandt hier weer op volle toeren hoor, elke avond bij het eten.
Liefs uit Almere,
Paulien, Paultje en Sylvia

Saskia 22 maart 2004 Reageer

Berichtje van Lotte voor Madelief:
Liefste (nee mama, geen lieve maar liefste) Madelief,
Ik hoop dat je snel thuiskomt. Ik vond het leuk om weer met je te spelen. Tot gauw! Doeiiiiii Lotte l-)

De Heren 22 maart 2004 Reageer

Het blijft moeilijk te bevatten wat jullie overkomt. Het is in ieder geval goed om te lezen dat de kleine stapjes iedere keer weer vooruit gaan, en binnenkort leiden ze weer richting Culemborg neem ik aan.
Ik vind de manier waarop jullie met de situatie omgaan heel moedig. En als je bedenkt dat Madelief de moed (of is het doorzettingsvermogen, levenslust en aanpassingsvermogen) van jullie beiden heeft meegekregen, dan geeft dat alle vertrouwen in de toekomst. En de toekomst heeft zich met de nieuwe lente weer aangemeld.
Sterkte!

Hubrien (&Co.) 23 maart 2004 Reageer

Lieve dappere dodo’s,
wat mooi om te lezen dat je (zelfs in Culemborg!) “in het geheim” zoiets moois kunt beleven.
Als ik zo de berichtgeving nog eens nalees, heb ik een beetje het gevoel dat eeuwen langzaam veranderen in (tropen-)jaren…..Veel stapjes toegewenst dus voor de komende jaren!

Liefs Hubrien (& co.)

Laat een antwoord achter aan Astrid Reactie annuleren