Wedden dat hij de honderd haalt

Bram Vermeulen is overleden — 57 jaar oud. Vloeken doe ik niet — maar ik snap de verontwaardiging van Merel. Jaren geleden zat ik in het publiek van Spijkers met Koppen — toen nog in Zeezicht in Utrecht — voor een zitplaats moest je er zo vroeg zijn dat de gastenlijst nog onbekend was. Tot mijn grote vreugde zong Bram er drie liedjes, waaronder De Wedstrijd. Na afloop liep ik hem bijna ondersteboven en bedankte hem voor de prachtige liedjes. Hij keek naar de stoep en mompelde, fluisterde bijna “het is ok”.

Het jongetje zit bovenop het duin
Het is wel honderd meter hoog
Zo hoog zat werkelijk nog niemand
En hij ziet Engeland
Kijk hem zijn best doen op zijn fiets
Hij gaat zo hard dat je hem bijna niet ziet
Wedden dat hij de honderd haalt
Voor hem is dat niets

Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Die je niet winnen kan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan naar mij

[…]

 En toen-ie eindelijk keek
Was alles al voorbij

Mezelf herken ik van 100 meter ver in zijn teksten. Ze verschuiven prachtig mee als je zelf ouder wordt. Maud is echt een “papa kijk dan” kind — ze zingt regelmatig dit refrein van Bram, en dankzij Bram kijk ik iets eerder, hopend dat het nog net niet voorbij is.