Uitgewuifd door het hele ziekenhuis: we zijn weer thuis. Spannend en ontspannen tegelijk. Zoals ik al eerder schreef lijkt het op thuis komen met je eerstgeborene: we kunnen dit vast wel aan maar we hebben niets om dat vermoeden op te baseren.

Na zes weken ziekenhuis is het thuis aan tafel eten heerlijk — de couscous lag tot onder de bank, want Madelief haar spieren trillen af en toe zo dat dat het eten belemmert — het plezier in het eten allerminst. Allemaal genade, zou Rosita zeggen.

We zijn waar we zijn willen. Maar we zijn er nog lang niet. Hoe kan het toch dat een doodziek meisje zich zo goed voelt? We hopen dat de bestraling vanaf maandag zijn werk goed zal doen — met heel ons huismussenhart.