’t rouw

Midden in 2004, midden in Culemborg, schuilend voor een hoosbui, zei Marie tegen me: “oh ja, we gaan trouwen”.

Nu heb ik altijd gezegd dat ik pas wilde trouwen als onze dochters een ruikertje vast konden houden. En Maudje Kippenvrouwtje was 2,5 (ze doet haar mond een klein stukje open op deze foto van neef Piet). Mevrouw Rozenblad was 5,5 — en in september van dat jaar was er op haar MRI niets te zien dat op hersentumor leek. We waren terug uit Villa Pardoes bij de Efteling, en we waren in EuroDisney geweest met Doe Een Wens.

We liepen totaal, en fenomenaal op ons tandvlees. Weken ziekenhuis, weken bestraling, maanden slecht slapen. En dus gingen we trouwen.

Het was een stralend bewolkte decemberdag voor JAMM* in een potje.

4 reacties

Anja 9 december 2011 Reageer

Hè. Ontroerend.

ria van oosten 9 december 2011 Reageer

Volg Marie op de voet ,steeds als ik haar tweets lees en zie hoe zwaar het is om te rouwen… rouw te hebben over een kind….denk ik aan haar en bid ik om kalmte liefde en rust veel tranen maar ook blijdschap om ook de dingen die jullie meemaken naast / door en om rouw heen.
Hoop eens veel werk van je te mogen zien Marie..dat je weer vreugde en energie mag krijgen om je werk op te pakken /door te gaan want kunst heelt! al zal er altijd de pijn blijven om verlies wat niet meer in te vullen is.
Heel veel sterkte en denk aan jullie,speciaal deze dag.
Delft Ria van Oosten
http://www.mariavanoosten.nl

Hermien 9 december 2011 Reageer

Jullie en jullie reis ontroeren mij, telkens weer. wat een prachtige foto, wat een sprekend, ingetogen verhaal.
Ik sluit mij aan bij de mooie woorden van Ria. Jullie zijn in mijn hart en mijn gebed.
Een lieve groet, Hermien

Anne-Marie (@antjemaria) 9 december 2013 Reageer

hoor ik net van jeroen dat het onze trouwdag is vandaag http://t.co/QtFFm6nsB9
#ohjadecember vanmiddag taartjes!

Geef een reactie