Gisteren was het begin van de zevende week in het ziekenhuis — Madelief is in krap een week anderhalve kilo aangekomen, dus hopelijk sluiten we zeven magere weken af.

Ondertussen zijn de voorbereidingen voor de bestraling in volle gang. Voor de bestralingsessies wordt een masker gemaakt van een groene kunststof waarop precies afgetekend kan worden waar bestraald moet worden. Ook wordt dit aan de tafel vastgezet, zodat ze zo stil mogelijk zal liggen. En ook al hoeft het maar één keer per dag op, en korter dan een minuut: het is niet spannend, papa, maar èng.

We hebben ons bedacht: doet u ons toch maar die gecompliceerde verkoudheid.

Gisteren brak Madelief de afdeling Radiologie af; als ze eenmaal besloten heeft dat ze iets niet gaat doen, dan blijft ze daar bij — nee, dat heeft ze niet van mij. Zo was het altijd al, en het is alleen maar sterker geworden. Gelukkig was er binnen de nauwe grenzen een andere werkwijze mogelijk, net zo goed voor de genezing en veel beter voor het vertrouwen.

De radiotherapeute vertelde dat Madelief van de bestraling recalcitrant kan worden: ze werkt een beetje vooruit, denk ik. Ze zei er niet bij hoe recalcitrant wij ervan zullen worden. Dat kan ik raden.

9 reacties

Marijn 23 maart 2004 Reageer

Wat enorm gecompliceerd is het toch allemaal. Dingen die wel goed maar niet fijn zijn. Het kan toch al allemaal zo ingewikkeld zijn als je 5 bent. En dan helemaal als je ernaast staat en positief en stimulerend moet blijven. Diep ademhalen en denken aan andere dingen: mooi weer in Zeeland, spelen op het strand, cola drinken op een terrasje in de zomerzon, lammetjes kijken op de kinderboerderij….

Dikke knuffel — Marijn

riet speelman 23 maart 2004 Reageer

Wat een wilskracht zit er in zijn kind van 5 jaar! Het is niet belangrijk van wie zij het heeft als ze het maar houdt. Wat goed dat Madelief is aangekomen. Viel ik maar zoveel af.
Bewonderenswaardig zoals je verslag doet Jeroen. Ik kijk iedere dag en leef intens met jullie mee en probeer een beetje met jullie eronderdoor te gaan. Heel veel sterkte.
Het blijft spannend.

Nicole 23 maart 2004 Reageer

Er zit vast een(angel)op Madelief haar schouder die haar helpt.

Annemieke 23 maart 2004 Reageer

Hoi Madelief,
We hebben nog naar je gezwaaid toen we naar de snelweg reden maar we zagen je niet meer. Je lag waarschijnlijk al lekker op bed uit te rusten van al het stickertjes plakken en het geklets van die twee juffen. We vonden het gezellig bij je.
Groeten van Irene en Annemieke.

Sarah 23 maart 2004 Reageer

Madelief, ik leef altijd ontzettend mee met alle verhalen. En wil je dan ook heel veel succes wensen!

Liefs Sarah

Sylvia & Paulien 24 maart 2004 Reageer

Hallo Ann en Jeroen, wat moet die kleine Madelief in haar kleuterleventje toch allemaal ondergaan. Herinner me een dramatisch moment met onze Paultje toen hij wat mank liep en er rontgenfoto’s van zijn lieve beentjes gemaakt moesten worden. Wij voelden ons als moeder enorm rot om het enge ding waarmee we die kleine lieverd opzadelden… hoeveel rotter moeten jullie je voelen, wetend dat het niet om een mank pootje gaat maar om een serieus balletje in een hoofdje dat er toch echt uit gestraald moet worden op een afdeling die eng is voor een kleuter. We blijven maar gewoon rustig met jullie mee leven, branden een kaarsje, bidden om herstel en verder… zag ik bij de bijenkorf een klok met als opschrift “Tijd is nu” en toen moest ik ook aan jullie denken. Lieve groet uit Almere

Margriet 24 maart 2004 Reageer

Lieve Mies (zoals je zus zegt), Dikke kussen van Tibbe en M&M

Wietske 24 maart 2004 Reageer

Dag familie,

Het duimen voor en denken aan jullie Madelief gaat onverminderd door. Een prachtig meisje met sterke kracht en eigen wil (nee = nee, lijkt wel erg op nu = nu). Sterkte voor nu en straks in deze nieuwe periode op weg naar herstel.

Liefs Wietske

Laat een antwoord achter aan Sarah Reactie annuleren