Sprong in het veld

Toen Maud net op haar nieuwe school zat in groep 3, vertelde ze over Hannemeike-en-thuis-noemen-ze-haar-Hannie. In de eerste weken op school hadden ze samen zitten kleien en spelen. Hannie had Maud welkom geheten, zoveel was duidelijk.

Veel speelden ze niet samen, maar zoals Maud het zegt: “we hadden plannen”. In de verleden tijd, want het voor haar ouders ontdenkbare gebeurde: op de dag voor de herfstvakantie van vorig jaar viel Hannemeike thuis op haar hoofd en stierf. Mooi lag ze, in haar eigen bed, aan het voeteneind van haar ouders. En Maud ging mee, besprak met de oma van Hannemeike de lichtjes in haar ogen, en waar ze nu zijn.

Bij ons thuis was dit jaar het jaar van Hannemeike. Dat klopt niet, maar het is wel zo. Maud heeft er kilo’s waxinelichtjes doorheen gejaagd, bij haar foto, op de plek die een altaartje leek te worden. Het eerste van de dag was het haar taak om een lichtje bij Hannie aan te steken. Ze regelde zelf een foto op school, en versierde een lijstje ervoor.

Wij bespraken het na een aantal maanden met onze eigen hulpverleners — omdat Maud vol bleef houden, bezig bleef met Hannie. Ze is al zus van een ernstig ziek kind, kan ze dit er wel bij hebben? Nu, na een jaar intensief leven met Hannemeike, blijkt dat ze dat heel goed kan. Juist met de hulp van dit meidje is Maud gegroeid, verder opgebloeid, emotioneel veel sterker geworden.

Daarom zeg ik — dank je wel, Hannemeike, voor het geweldige kind dat je bent.

Op het schoolplein is gisteren een boom geplant: een October Glory, een esdoorn die bloeit rond de verjaardag van Hannie. Om tegen te tellen als je verstoppertje speelt, om water te geven als het weinig regent, om tegen te leunen als je bijna omvalt.