Vandaag heeft Marie hem bijna helemaal een prachtige paarsblauwe kleur gegeven — de schutting was net even groter dan het verfblik diep. Ze heeft met veel moeite het stuk achter de heg meegenomen en nu is het stuk dat je het beste ziet nog betonrotgrijs. Maar het ziet er uit alsof de verf op was — een blikje uit de schuur, voorhanden op een doenerige woensdagmiddag. De Fransman zit op het omgekeerde blik en wrijft met een doek zijn handen droog, laat as vallen en legt zijn kwasten met de haren op het deksel. Zon.
Zo moe als ze is — moeheid van maanden zorg — ze kleurt de schutting, de dag, de wereld. En soms is de verf iets eerder op. Maakt niet uit, de kleur was er al.
3 reacties
Ode aan Marie ! We k´Ommen gauw kijken.
Wat een lik(je) verf al niet kan doen! Nieuwsgierigheid is geprikkeld……., ook wij willen graag komen kijken.
De kipjes.
Die Anne ook he, als ze dan toch bezig is dan ook die heg maar (oeps ik bedoel achter de heg). Voelt het al als wonen in ‘la douce France’ (ik neem aan Lavendel blauw)?
Salut!
Wietske