Newman_Songbook_Lg.jpg

30 September is de dag waarop ik met spanning wacht: de eerste cd van Randy op het Nonesuch label.

De masterman is de studio ingegaan en heeft een selectie uit zijn werk van de afgelopen 40 jaar opnieuw opgenomen. De Newman gemeenschap twist nog over het “Vol. 1” in de titel. Is het een knipoog of een opmaat voor — laat het waar zijn — minimaal een trilogie?

2 reacties

Nicole 15 augustus 2003 Reageer

Een driewerf HOERA dan maar !!!

Calamandja 20 september 2003 Reageer

Naar aanleiding van het verschijnen van de nieuwe CD van Randy Newman “Songbook”, volgend interview (zie mijn muziekclub)

,,Rednecks”, ,,You can leave your hat on”, ,,Lonely at the top”: Randy Newman heeft enkele van de mooiste klassiekers in de popmuziek geschreven. Waarom heeft de Amerikaanse componist dan het gevoel dat hij zijn carrière gemist heeft?

Hij is ouder geworden, onmiskenbaar. Traag in zijn bewegingen, geheel grijs van haren, breed van lichaam. Zijn unieke stem is diep gezakt. Dus welt de vraag spontaan op: is het voor Randy geen tijd om met pensioen te gaan?

Eind november wordt hij er zestig en zijn leven is gevuld geweest. Een stel klassiekers geschreven, muziek gemaakt voor goede films en echte blockbusters. Zijn kinderen maken het goed, hij is al jaren opa, en vorig jaar kreeg hij na vijftien nominaties eindelijk zijn oscar.

Maar de man mag dan oud ogen, zijn geest is nog even strijdlustig als vroeger. Hij is momenteel “on tour” om promotie te maken voor Songbook, het eerste van drie delen waarop hij een selectie van achttien songs uit zijn oeuvre brengt, met alleen pianobegeleiding. Wat een lijst! ,,Marie”, ,,Political science”, ,,Louisiana 1927”, ,,God’s song” staan tussen stukjes filmmuziek en leuke liedjes als ,,When she loved me”, uit Toy story 2.

Veel woorden maakt hij er niet aan vuil: ,,Het is het gemakkelijkste wat ik ooit gedaan heb. Mijn nieuwe, ietwat snobistische platenfirma Nonesuch wilde dat ik dit deed. Pas dan kan ik weer een echt nieuwe plaat maken. En daarna moet het tweede deel van Songbook volgen, en er is nog een derde deel gepland.”

— Maar uw fans zullen blij zijn: ze vinden u alleen achter uw piano op uw best.

Ik weet het. Vroeger vond ik dat vreselijk. Het leek alsof mijn andere werk niet opgemerkt werd. Ik schrijf graag arrangementen en ben er met de jaren steeds beter in geworden. Bad love is de beste plaat die ik gemaakt heb, zonder twijfel. Maar ik denk niet dat ik een betere songschrijver geworden ben.

— Er zit een eindspel-geurtje aan, niet? Nog gauw even Randy opnemen met zijn klassiekers voor het niet meer kan.

Verdorie, ik hoop van niet. Laat dit geen herdenking van Randy Newman zaliger zijn. Maar misschien denkt de platenfirma zo, ja.

— Het project dwong u om die oude songs opnieuw te bekijken. Vindt u dat ze de tand dest tijds doorstaan?

Ik hoorde niets op mijn platen dat speciaal aan een bepaald tijdperk moet toegeschreven worden. Er zijn geen songs waarbij ik dacht, dit is nu typisch 1972. Het klonk allemaal vooral als mij. En zo heb ik die songs ook gemaakt: ik gebruikte allerlei elementen die zich aandienden, maar steeds voor mijn doel.

— Ook tekstueel?

Ik vind vooral dat ik daar wel beter geworden ben. Neem nu ,,I think it’s going to rain today”, een van de favoriete songs van het publiek. Zoiets heb ik daarna nooit meer geschreven, en gelukkig maar. Dat is mijn stijl niet, dat ruikt naar het verdriet van een laatstejaars aan de middelbare school.

— Dan bent u nu gelukkig?

Nee, dat niet! Maar daarover gaat het niet. Ik was toen niet ongelukkig. Het is de song. Ik ben altijd ongelukkig wanneer ik een song schrijf. Ik hou er absoluut niet van. Ik voel me als op de schoolbanken. Ook wanneer ik filmmuziek maak: dat is heel erg, in het begin. Maar voor filmmuziek heb ik geen keuze. Ik weet dat ik het moet doen, acht uur per dag. It’s my job, weet je. Maar songs schrijven draait rond zelfdiscipline en die heb ik niet. Ik vind dat ik veel te weinig geschreven heb. Elton John heeft veel geschreven. Hij schrijft een song in de tijd waarin ik ga plassen.

– Jullie zijn dan ook niet van hetzelfde kaliber. Hij heeft bijvoorbeeld uw humor niet.

Elton heeft enkele goeie songs geschreven, hoor. Oké, we verschillen, maar ik heb die verschillen nooit gezocht. Mijn stijl is gewoon waar ik in beland wanneer ik van alles gebruik wat ik rond me zie. Die indirecte aanpak, altijd een karakter in de song: het gebeurt gewoon. Daarom ben ik ook blij liedjes te maken voor Disney-films: daarin kan ik vriendelijk zijn en gewoon de song schrijven.

Zo’n zinnetje als ,,Je bent een vriend van mij”? Man, als ik zoiets zou gebruiken in een eigen song, zou die gaan over een verkoper van tweedehandswagens. Maar nu is dit een direct kinderliedje.

Maar ik kan voor iedereen een song schrijven. Voor Celine Dion, al zal ze hem wellicht niet zingen. Ik heb twee songs geschreven voor Michael Jackson. Dat ,,Lullaby” maakte hem bang, denk ik. Maar het is altijd hetzelfde: in songs als ,,Everytime it rains” en ,,Feels like home” gebeurt er totaal niets, maar die worden populair. Terwijl er in ,,Rednecks” en ,,Sail away” van alles gebeurt.

— Popsongs zijn er niet om over na te denken, zou je zeggen.

Het publiek houdt van romantische ballades. Van Schubert over Irving Berlin tot The Beatles is het altijd zo geweest: de populairste songs zijn liefdessongs. En ik schrijf haast geen liefdesliedjes. Dat is nu eenmaal zo.

— U hebt wel heel wat kritische songs geschreven. Wilde u de maatschappij veranderen?

Ik heb het geprobeerd. Ik heb acht keer tegen racisme geschreven. Maar of er ooit iemand door zo’n song gestopt is racist te zijn? Komaan zeg. Ik zou dolgraag zo’n brief krijgen van iemand die iets belangrijks geleerd heeft, maar ik twijfel eraan of het ooit gebeurd is. De waarheid is dat ik voor de bekeerden preek. Het zou fantastisch zijn als ik mensen deed nadenken. Zoals Dylan dat kan. Maar het belangrijkste effect van popmuziek is mode. Madonna en Britney Spears hebben een effect.

— Zou u het fijn vinden als uw teksten in boekvorm zouden gepubliceerd worden?

Liever niet. Ik denk niet dat mijn teksten iets betekenen zonder de muziek. Goeie songteksten blijven niet goed als je er de song van weghaalt. Je schrijft bepaalde woorden om een rijm te krijgen, girl en world (Newman zegt ,,gurl” en ,,wurl”, red. ) bijvoorbeeld. Maar in gedrukte vorm ziet dat er maar schamel uit.

— Volgt u de evolutie van de popmuziek nog?

Niet zoveel als ik zou moeten. De radio staat niet aan, maar de mensen vertellen me dingen en mijn kinderen geven me platen, zoals van The Streets, die grappige rapper uit Engeland. En rond Norah Jones kan je niet heen dezer dagen. Maar ik hou vooral mijn geest open. Ik haat de redenering dat het allemaal niet meer zo goed is. Vaak is dat juist, maar dat kan niet vanzelfsprekend zijn. Het is merkwaardig, je wordt inderdaad als je ouders. Maar ik geef om muziek, dus daar sluit ik mijn geest niet. Op andere vlakken wel, vrees ik.

— Leert u nog bij?

O ja, elke dag. Ik heb gitaar leren spelen voor ,,Faust” en het klonk zelfs oké. Je stopt vooral nooit met leren als je met een orkest bezig bent. En ook in songs schrijven blijf je bezig: ik leer van Peter Gabriel, van Stevie Wonder.

Maar het is vreemd hoe veel van die artiesten steeds meer ballads schrijven als ze verouderen. Stevie Wonder is een raar geval. Ik heb met hem gepraat, en hij staat echt scherp. En hij heeft een reclametune geschreven die toont dat hij verdomd nog kan rocken. Maar hij doet het niet meer. En dat geldt voor zoveel mensen. Het is alsof oudere mensen geen lawaai meer willen maken. Ze maken rustige platen, zoals James Taylor tegenwoordig. Heb je de laatste van Neil Young gehoord? Niet te geloven! Veel te rustig. Ik geloof nog steeds in lawaai maken. Ik hou ervan om te schreeuwen, in rock.

— ,,Why do they hate us?” De zin dook weer op in allerlei analyses na 11 september, maar wie herinnert zich nog dat de ironicus Randy Newman hem al schreef in 1972 in ,,Political science”?

,,Dat is geen mysterie”, zegt Newman. ,,De mensen in de VS zijn arrogant en ze beseffen het helemaal niet. Slechte mensen weten nooit dat ze slecht zijn. Ze hebben altijd een reden, een rechtvaardiging. Iemand heeft hen altijd iets gedaan. Natuurlijk is Amerika arrogant. Het land heeft zich de jongste jaren slecht gedragen en de huidige regering is de ergste die we ooit hadden. Ze is agressief en onwetend. De onwetendheid in de VS is torenhoog. Dan heb je natuurlijk algauw de vraag: maar waarom haten ze ons? Eerlijk: de Fransen zouden ons kunnen haten, omdat we hen zo straal negeren. Maar ik denk niet dat ze dat doen.”

— Na 11 september sprak men over ‘het einde van ironie’.

Dat is onzin. Er is geen einde van ironie wanneer The Simpsons populair zijn. Maar ironie is nooit populair geweest in popmuziek. Het is er niet het medium voor. Ik gebruik ironie omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit. Mijn teksten zouden beter passen op televisie, zeker. Maar ik ben toevallig getalenteerd als muzikant. God, wie is er ironisch in de popmuziek? Neil Young, soms. Eminem, soms.

— Eigenlijk is Eminem de enige figuur die een beetje in uw voetsporen treedt.

Ja. Er is ooit een groepje geweest, Timbuk 3, waarin ik me herkende. Maar inderdaad, Eminem komt soms dicht bij wat ik doe. Ik schrijf songs die doen lachen. Dat is zeldzaam, en dat verbindt me met Eminem. Maar niet helemaal. Hij is een beetje dom en niet helemaal zichzelf. Hij zegt niet wat hij meent. De bomen schilderen met het bloed van zijn moeder: dat is echt niet wat hij wil doen, hoezeer hij zijn moeder ook haat. Het is een karakter. Maar Eminem is een groot artiest.

— U kunt geweldig grappig zijn, bijvoorbeeld in uw bindteksten tussen songs. Had u geen komiek kunnen worden?

Dat zou ik ab-so-luut niet willen. Komieken zijn vreselijke, miserabele, ongelukkige mensen. En ik hou er niet van om daar op een podium te staan en allerlei soorten mensen te doen lachen. Achter mijn piano kan ik wegkruipen. Als ze niet lachen, speel ik gewoon een song, en nog een song. Maar anderzijds ben ik echt wel blij als de mensen lachen, en inderdaad, mensen zeggen me vaak dat ik dat talent heb. Je hebt gelijk, ik had een goeie komiek kunnen zijn. Soms moet ik een speech geven, dan weet ik totaal niet wat gezegd, maar het wordt steeds grappig. Maar ik hou er niet van. Eigenlijk vind ik dat beangstigend.

,,The Randy Newman Songbook vol. 1” verschijnt op Nonesuch (Warner) op 26 september.

Songs:

– It’s Lonely at The Top
– God’s Song (That’s Why I Love Mankind)
– Louisiana 1927
– Let Me Go
– Rednecks
– Avalon
– Living Without You
– I Think it’s Going To Rain Today
– You Can Leave Your Hat On
– It’s Money That I Love
– Marie
– When She Loved Me
– Sail Away
– The World Isn’t Fair
– Political Science
– The Great Nations Of Europe
– In Germany Before the War
– Ragtime

Laat een antwoord achter aan Calamandja Reactie annuleren