Randstad werkt

Sodesakkes — dit kan ik niet bijbenen. We zijn net thuis, en ik ben als een zombie hiernaartoe gereden. Dan eerst maar de feiten, om met mijn schoonvader Ben te spreken.

Een leger specialisten heeft een week van tactiekbesprekingen achter de rug — en ze zijn er nog niet uit. Maar de witte vlag is weer efkes opgeborgen.

De radiotherapeut in Rotterdam heeft zich over de mri gebogen, en hij ziet reden om (weer een nieuw type) bestraling in te zetten. Maar eerst wil hij weten wat de neurochirurg in Utrecht van de mri vindt.

Want ook de neurochirurgen in het AMC hebben nog eens goed gekeken, en vinden dat we in ieder geval moeten kijken naar de risico’s en mogelijkheden van een nieuwe operatie. Zij vinden dat dat bekeken moet worden door de neurochirurg die Madelief eerder geopereerd heeft, in het WKZ Utrecht.

De oncoloog zet ook een specifiek type chemo in het rijtje van de mogelijkheden. Dit weer afhankelijk van de uitkomst van bovenstaand onderzoek.

Wat gaan we doen?

De oncoloog in Amsterdam doet begin volgende week een voorgesprek met de neurochirurg in Utrecht, om te kijken of een operatie een reële optie is. Afhankelijk van wat daaruit komt, gaan wij in overleg met één van dit rijtje specialisten om (het begin van) een afweging te maken. Want uitgangspunt blijft dat Madelief het goed heeft, en de risico’s van welke behandeling dan ook, acceptabel zijn.

We wachten dus, tot woensdag, op nieuwe informatie. En gaan Maud haar kamer behangen dit weekend, onkruid wieden (misschien) en nu boontjes schoonmaken. En ik ga proberen hier op de één of andere manier iets van te begrijpen — da’s een feit.