Het blijft lastig: privézorgen op een weglog. Merel schreef in November het stukje Het en het heeft me beziggehouden. Ik ken Merel alleen van haar weblog en voel me toch verbonden met haar, al weet ik nog niet waar het om ging.
Het gaat hierom. Madelief voelt zich al een tijd niet goed. Op school en op de gym zeggen ze: kop op, ze is net op school, ze groeit hard. Maar de kinderarts en de kinderfysiotherapeut zijn het met ons eens en dus gaat ze maandag aanstaande naar het ziekenhuis voor onderzoek.
We vertroetelen, we hopen, we hebben vertrouwen, in haar. Maar we hebben ook angst, in onszelf. Daarom dus een kaarsje. Iedere keer als jullie deze pagina bezoeken brandt het voor Madelief.
6 reacties
Ik had nooit gedacht dat ik Daphne D. zou citeren, maar deze onderschrijf ik helemaal:
“normaal gesproken heb je duizend wensen in het leven, als je kind ziek is heb je er nog maar 1”.
Sterke ermee.
geen woorden ……dikke kus van margriet
Sterkte!
Ach gossie, sterkte.
‘Het’ was prive en had niet alleen met mezelf te maken. Daarom kon en kan ik er niet over schrijven.
En hoewel ik er nog steeds erg veel last van heb en er vrees ik last van zal blijven houden, heb ik je de stuipen misschien teveel op het lijf gejaagd.
Richt je aandacht op Madelief (iemand met zo’n naam mag niets ontbreken), zij heeft het harder nodig dan ik. 🙂
(Ondanks dat ik het toch wel fijn vond, zo’n stukje).