Tom Waits vertelt tijdens een televisieoptreden van een paar jaar geleden over een vriend die zijn hulp inroept. Zijn vriend heeft een date met een meisje van zeventien — ze moet nodig terug naar Pasadena en al wat de vriend rest is een auto die alleen achteruit kan rijden. In ruil voor een paar moppen geeft Tom hem wat geld voor benzine.

 

Gisteravond belde mijn vriend P. me thuis. Hij is net verhuisd naar mijn woonplaats, zij het aan de verkeerde kant van het spoor. De tuin is net bestraat, de verhuisdozen op zolder staan er goed. Ik was nog niet thuis, want mijn file was op dat moment de Martinus Nijhoff-brug nog niet gepasseerd. Marie nam op. “En?” Nummerherkenning en een hoogzwangere vrouw dikten de conversatie in tot het hoognodige. Maar P. is niet het type om zich te laten afleiden van zijn klusplannning. “Hebben jullie dakdragers?” — “Hij belt je wel terug.”

 

Wij hebben dakdragers: meestal ga ik er alleen fluitend mee naar mijn werk, nu komen ze goed van pas. De platen die nodig zijn voor het verlaagd plankiertje in de garage van P. zijn 2.44 bij 1.22, dus dan komt een auto waarvan de keuze bepaald werd door het mee kunnen nemen van een rolstoel bijzonder goed van pas. We hebben hem nu een paar maanden en de afgelopen zomer gebruikte ik de richtingaanwijzers en de cd-wisselaar. Nu het in deze auto voor het eerst schemerig begint te worden, heb ik in de handleiding het hoofdstuk Verlichting eens bestudeerd. Simpel: één grote draaiknop — licht. Senseo en simplicity, zogezegd. Het aantal stappen van verlichting vond ik wat aan de magere kant maar ik kon ermee thuis komen.

 

Een paar dagen geleden viel het me op dat tegenliggers seinden naar de auto achter me. Na eerst eens de achterbuurman bestudeerd te hebben, liep ik maar eens om mijn auto heen: doen alle vier de lichten het, mis ik een stuk bumper, een wieldop? Op weg naar de Gamma bracht ik het terloops ter sprake. Je wilt ten slotte niet als een complete autodidact overkomen.

 

Met één simpel klikje tikte P. de vuurtorenstralen uit naar dimlicht en wees me vriendelijk op het uitgaan van het blauwe lampje in het midden van mijn blikveld. Het verhuizen van 6 enorme platen hout kon daarna alleen nog maar vlekkeloos verlopen. En dat deed het. Zelfs het achteruitrijden tussen stapels stenen en brekerzand door verliep alsof ik weer zeventien was.

7 reacties

pal (voor de Gamma) 1 oktober 2004 Reageer

Ter verduidelijking voor trouwe lezers:
J. legde uit dat hij met 2 autobezittende collega’s zich al over het probleem had gebogen, maar dat niemand had verzonnen dat er aan het stuur een hendeltje voor het grootlicht aanwezig was. Van J. kon ik het begrijpen; pas een rijbewijs een geen familie met dikke lease-auto’s in de buurt….maaaarrrr….zegt het iets over de beroepsgroep van programmeurs? Wie het weet mag het zeggen……

Nicole 1 oktober 2004 Reageer

Waar heb jij op je zeventiende achteruitrijdend tussen stapels stenen en brekerzand door gereden, vraagt N. zich af.

AP 1 oktober 2004 Reageer

In de REGEL zijn programmeurs best slimme mensen…

rafke 2 oktober 2004 Reageer

M.U.T.S.

marianne 2 oktober 2004 Reageer

Toch niet je rijbewijs gehaald bij de ALDI??????????????????????

Peter K 2 oktober 2004 Reageer

Wat een geleuter over zo’n blauw lichtje in je dashboard. Dat val toch niet op in een blauwe focus!!! Het zou moeten knipperen o.i.d.
Bedankt overigens voor de waarschuwing. Ik moet (of mag?) weer een nieuwe lease bak bestellen en dacht aan een blauwe focus. Maar als ik dit lees…. (heeft iemand een advies?)

hubrien & co. 3 oktober 2004 Reageer

Hierbij een “snelle” reaktie…
een discussie waarbij intelligentienivo gekoppeld wordt aan Ford’s en programmeurs, kan ik eigenlijk niet zo volgen, dus tot het volgende memorandum…

Laat een antwoord achter aan Nicole Reactie annuleren