De preek van vandaag is een biecht (het is al een paar dagen geleden dus zal hopelijk niet iedereen over me heen vallen): ik heb gestemd bij de afgelopen Europese verkiezingen.

Het spijt me, ik kan er ook niet meer van maken — erger nog, ik geloof nog steeds dat ik de juiste beslissing heb genomen. De vrijwilligers van het stembureau keken me wel vreemd aan. Het was gelukkig tussen-de-middag; de kapel van het verzorgingstehuis waar ons stembureau gevestigd is lag er vredig bij. En de geur van aardappelkroketjes en varkenslapjes stemde me rustig. De vorige keer kon ik niet stoppen met trillen.

Hè, hè, dat ben ik kwijt. Mocht ik onverhoopt toch schade aangericht hebben met mijn impulsieve actie: weet dat het me spijt.