We zijn wezen kijken op de afdeling Radiologie — alweer een gemengde ervaring. Vandaag behandelen we eerst de zwaarte van zo’n bezoek.

De afdeling Radiologie is in het AZU — dit betekent dat je de veilige omgeving van het WKZ met de kindertekeningen op de muren verlaat en je overgaat naar een volwassen wereld. Rijen stoeltjes, grijze haren, koffie, oude tijdschriften. Nummertjes trekken. Indrukwekkend, kortom. Dus wachtten we in een rustig gangetje langszij tot we konden gaan kijken naar wat er over een paar weken op ons wacht. “Dit is niks voor een vijfjarige”, dreunt er door je hoofd — en alle oudjes in de wachtkamer lijken hetzelfde te denken als we langslopen.

Maar de mensen die er werken zijn — ook hier — vriendelijk en warm. En de afdeling is zo efficiënt dat ze kunnen doen alsof ze alle tijd van de wereld hebben om Madelief te vertellen hoe het er daar aantoe gaat. En dat stemt een tikkie gerust.

“Vind je het spannend, Madelief?”
“Nee, pappa, het is niet spannend. Het is èng!”

Ondertussen wordt er nog steeds een dikke vinger aan de pols gehouden om het herstel van de operatie van vandaag drie weken geleden in de gaten te houden. Zolang er geen groot nieuws is, schrijf ik er hier toch echt niet over — en nee, het heeft ook geen zin om me te schrijven of te bellen: thee zet thee vertel ik het wel.

“Als ik in de rolstoel ben geweest mag ik altijd wat lekkers, hè?”
“Ja, lieverd.”
“Zullen we nog een stukje lopen?”

3 reacties

Cathalijn 9 maart 2004 Reageer

Lieve Jeroen en Annemarie,
Sinds het bericht over Madelief volg ik elke dag jullie berichten op de website. Ik vind het fantastisch dat jullie op deze manier anderen laten meedelen met jullie strijd
en ik hoop dat het jullie helpt om alles beter te verwerken. Ik wens jullie en je prachtige dochters alle sterkte
Heel veel liefs
Cathalijn

Nicole 9 maart 2004 Reageer

We hebben het kaarsje weer brandend.

Liefs uit Houten.

Andrea 10 maart 2004 Reageer

Lieve Madelief Maud Annemarie jeroen

Ik wil heel graag even laten weten dat ik erg met jullie meeleef en jullie allemaal heel erg dapper vind.
Onvoorstelbaar wat jullie nu meemaken, wat zal dat zwaar zijn.
Voor Madelief, heel veel knuffels en jullie wens ik veel moed en sterkte.

Andrea

Laat een antwoord achter aan Andrea Reactie annuleren