Het ziekenhuis wilde graag nieuwe foto’s van Madelief hebben — de foto’s van afgelopen februari zijn ten slotte ruim een half jaar oud en je weet hoe dat gaat bij vijfjarigen: ze veranderen waar je bijstaat.

Maar nu even zonder gekkigheid. In februari zat ik op een plastic tuinstoel naast mijn dochter te bibberen — nooit geweten dat het in zo’n MRI-ruimte zo koud is! Via het spiegeltje boven haar hoofd keek Madelief continu in mijn ogen. Zodra ik even knipperde of wegkeek kwam haar hoofd gelijk omhoog. “Waag het niet me hier alleen te laten!”

Vrijdag waren we er weer en Madelief heeft ondertussen een aantal MRI-scans achter de kiezen. Dit keer ambulant, met een voorzichtige aanzet tot haargroei, als schoolgaand meidje van vijf jaar. Ze weet wat er komen gaat en stapt er met vertrouwen op af. Tussen de zinnen van de broeder vangt ze een woord op, ze kijkt me aan, ik heb het ook gehoord, ze ziet dat ik het ook gehoord heb. Infuus. Marie hoorde Madelief op de gang gillen.

Madelief lag in de tunnel, met infuus, met knuffel, met mijn hand in de hare, met een cd van Jip & Janneke. “De machine moet even op gang komen”, zei de broeder en weg was ie. Minuten bestaan uit 240 seconden — het duurde er 15 voordat we ze konden beginnen. Madelief keek me eens lachend in het spiegeltje aan en dommelde weg. Af en toe keek een lodderig oog dat checkte of ik er nog wel was of kneep haar hand even in de mijne. Vijf foto’s werden gemaakt, met variabele hamerslagen. “De volgende foto duurt drie minuten”. “De volgende foto duurt vijf minuten”.

Toch contrastvloeistof via het infuus — net als de allereerste keer wil men duidelijkheid, twijfel uitsluiten. Heeft de bestraling haar werk gedaan? Als er straks niks te zien is op de foto’s — kunnen we daar dan zeker van zijn? Ik snap het, begrijp de noodzaak. Maar de stroperige vloeistof doet Madelief gillen, mijn vingers in de hare rood gloeiend. Het is me een sterk meidje. Nog drie foto’s. Eén minuut. Vijf minuten. Drie minuten. De één uur service was die dag gesloten: over anderhalve week zijn de foto’s klaar en weten we meer.

Meer dan nu — want zelfs bij het allerbeste nieuws denkbaar is de kans dat de tumor ooit terugkomt aanwezig. Voor u het vraagt: dit jaar wordt ze zeker nog niet beter verklaard. Als het allemaal meezit (en waarom niet?) dan doen ze dat op zijn vroegst in Madelief haar tienerjaren. Of zoals Ivo zong aan het begin van “Ikon’s Pubertijd“: van 0 tot 11 gaat het vanzelf.