Madelief is me toch in hoog tempo een berg aan het beklimmen — vannacht zat ze rechtop in haar bed, zomaar, uit eigen beweging. Ik heb haar weer zien lachen, gisteren om haar WKZeetje, de zee die ze knutselde met Naomi, pedagogisch medewerkster. Ze is aan de slag met de fysiotherapeute, en de dokters zijn erg tevreden.
Dus dat gaat lekker.
Punt van zorg is de deels mislukt mri van afgelopen dinsdag. De reden ervan blijkt een miniem stukje metaal te zijn dat waarschijnlijk van een boortje gebroken is bij de operatie (ik wil het NIET weten!). Deze zit op een niet-gevaarlijke plek voor Madelief zelf, buiten haar hersenvlies. Maar het gooit de magnetische velden in een MRI machine in de war, met een artefact op de foto’s als gevolg. Er wordt druk overlegd wat te doen.
Dat dat gaat niet zo lekker.
Marie, mijn heldin, heeft met groot inzicht een dagschema voor elkaar gekregen voor Madelief. Mytylschoolkind als ze is, heeft ze behoefte aan structuur en structuur (en oh ja, structuur). Die is in het ziekenhuis ver te zoeken, dus heeft ze actie ondernomen. Met een mooi rooster op de muur als gevolg, en een dochter die er overduidelijk blij mee is.
En dan de post — kettingen, gestrijkkraalde dolfijnen, de prachtigste kaarten en knutsels — dank jullie wel!
2 reacties
Lieve allemaal, wat geweldig dat jullie Madelief weer hebben zien lachen na een spannende tijd. Ja die berg beklimmen zo is Madelief.
Erg jammer van dat stukje metaal en wij hopen dat dat ook weer goed opgelost wordt.Ook fijn dat Annemarie een rooster aan de muur heeft gemaakt voor Madelief. Ik zie dat gezichtje gewoon voor me hoe blij ze dan kan zijn. Jullie zijn met elkaar een goed team en wensen jullie ieder dag betere berichten toe.
Allemaal weer een dikke knuffel van ons. Maud jij ook sterkte met alles want jij mist je zus thuis ook.
Groet en veel liefs van ons Maarten en Trudy Kuiper.
Het bijschrift moest zijn: De groeten van Koiboi Piet, en ik eis dat het ziekenhuis niet eerder word verlaten, voordat de kaart minimaal 1 sec op de deur hangt.