In de jaren 70 speelde ik piano voor zijn vader, de grote Belgische chansonnier. Ver voor hij doorbrak bij het grote publiek, van voor de tijden van La Moule Se Tourne en En Wallonie, Les Autobus Puent. Wij openden exact om acht, hij viel in als het hem uitkwam.

Gistermorgen trof ik zijn zoon op straat. Hij keek me vuil aan, diepte een pakket papieren op uit zijn tas en propte ze in mijn hand. “Hier, jij maakt daar nog wel wat van. Je hebt net zo weinig talent als alle anderen, maar je overschat jezelf tenminste niet.” En weg was hij.

Ruim vijftig keer onbekend werk. Een enkel liedje vol liefde legt het af tegen het sarcasme en de woede van de rest van de erfenis. Ik zal me er nog een keer aan warmen.