Karel Glastra van Loon is doodgegaan. Ik heb hem nooit ontmoet — en meer dan een paar columns in de Margriet heb ik niet van hem gelezen.

Karel liep een stukje met ons mee; zijn hersentumor en die van Madelief staken ongeveer tegelijkertijd de kop op. Zijn dochter speelt veel met een nichtje van Marie en zo hoorden we regelmatig van elkaar. Hersentumoren zijn niet besmettelijk, gaan ieder hun eigen weg, maar de gevolgen voor het leven zijn zo groot dat je je verbonden voelt.

Hij hoefde zijn leven niet te veranderen toen hij van zijn tumor hoorde: de dingen die hij in de laatste maanden van zijn leven zou willen doen deed hij toch al. En ik bewonder hem — en baal ervan dat ik dit in de verleden tijd moet schrijven. Ik hoop dat zijn vrouw en drie kinderen goed afscheid kunnen nemen en voor altijd zijn tegendraadsheid, zijn positieve leven weten.