Geloven werkt zich altijd via de geëigende paden mijn hoofd in. Geboorte, sex, ziekte en dood, een mooi Mariabeeld langs de kant van de weg in België — hetzelfde beeld vlak buiten Enkhuizen doet me weinig. Dansende stofdeeltjes in een straal licht. Blaosmuziek op 4 Mei. Kaarsjes branden. Door een kapotte fles heen fietsen en geen lekke band krijgen.
De verontwaardiging die ik voel als iemand hartgrondig vloekt heeft niks met geloven te maken. Dat valt in de categorie Sociale Opvoeding en ergert me evenzeer als een vernielde brievenbus — de juf uit De Kinderen van Bolderburen zegt dat alleen domme mensen vloeken en gelijk heeft ze.
Goed, geloven dus. Ik wou maar eens wat teksten uit mijn platenkast plukken die me raken als het om geloven gaat. En om nog eens een stukje achter de hand te hebben als het tij laag staat doe ik er één per keer — muziek en vaak tekst die op het randje van mijn “geloofsbeleving” zit, want je hebt er pas wat aan als het tot denken aanzet. De gospels van Aretha Franklin zijn de mooiste die er zijn, ze maken me gelukkiger dan welke muziek dan ook; vragen roepen ze niet op.
In de musical Faust van Randy Newman verkoopt de jongen Faust net als in het origineel van Goethe zijn ziel en zaligheid aan de duivel. De musical opent met een prachtgospel: “Glory train”, gezongen door God. Na twee hemelse coupletten valt de duivel binnen en bederft het feestje — rauw, grof, menselijk. Het lied eindigt met de volgende tekst, waarbij de muziek onvervalst musicalcliché is:
We’re a figment of their imagination
A beautiful dream, it is true
A figment of their imagination
Me and you (and you know it)
Me — and you
De duivel zingt een showlied voor God en vertelt hem dat zij beiden bedacht zijn door de mensen: Geloven en Niet Geloven in één. En ik vind het prachtig dat de platgetreden liedjestaal gebruikt wordt om de ketenen tussen deze twee heren te beschrijven. Niet dat ik in een Duivel of duivel geloof, maar dat is een ander verhaal.