Elke week valt er wel een verslag van een arts of verpleegkundige in de bus. Een cc. van een brief, een verzoek om informatie van een AWBZ- of TOC- of RIO-instantie met een samenvatting van drie maanden strijden met een tumor — en garde! Wij, arts in het ziekenhuis, berichten u, arts in een ander ziekenhuis, dat we mejuffrouw M. Smeets, meisje met een hersentumor, behandeld hebben, gaan behandelen, gaan begeleiden, zouden kunnen begeleiden.

Kijk, ik hoef echt niet met mijn kop in het zand, maar af en toe zou ik graag een NEE-NEE-NEE sticker op de brievenbus willen. Kijk dan hoe ze schommelt, hoe stralend ze naar school gaat, hoe ze ruzie maakt met haar zus, wat een gezond bruin kleurtje ze heeft — dan wil ik gewoon even niet weten dat die bruine kleur van de bestraling komt. We zijn bezig met herstellen, met leven zoals andere mensen dat doen, en dan hoeven al die nuchtere, grammaticaal correcte beschrijvingen niet.

Gek genoeg zijn die beschrijvingen ook deel van het oude houvast, de steun die je hebt aan het ziekenhuis. Vorige week was een kuchje lastig, maar niet ernstig, want dat zei het ziekenhuis. Nu kun je zelf bedenken waar het kuchje een voorbode van is — en de gedachte weer ver weg stoppen. Het einde van de bestraling blijkt een flinke beproeving voor ons — moe van drie maanden zorgen en zorgen maken. Vorige week gingen we ter ontspanning naar In Oranje, blijkt de film voor het grootste deel over een dooie te gaan. Ik zou gerust nog een keer kunnen gaan, want er is me weinig van bijgebleven. Lekkere stoelen om in te snotteren, dat wel.