Ik merk aan de binnenkomende e-mail dat de stemming positiever begint te worden. Het is absoluut niet mijn bedoeling om de sfeer om te laten staan, maar wil toch maar weer eens even samenvatten waar we staan.

Twee weken geleden is Madelief, na de vondst van het gezwel op de MRI-scan, opgenomen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Ik gebruik de term “gezwel” in ieder geval tot we weten wat het precies is. Natuurlijk denkt iedereen gelijk hersentumor en kanker, maar ik wil op deze pagina indianenverhalen voorkomen, niet veroorzaken.

Na wat eerste onderzoeken is besloten haar zo snel mogelijk een drain te geven, om de druk in haar hoofd te verlagen. Dit bleek inderdaad zo te werken en de dagen erna voelde ze zich beduidend beter.

Afgelopen maandag was de grote operatiedag. Hierbij is een deel van het gezwel verwijderd. Het was bloedvatrijk, en lastig te bereiken, dus dat heeft ervoor gezorgd dat de operatie lang duurde — ze werd om acht uur ’s morgens opgehaald en ’s avonds om acht uur spraken we pas met één van beide neurochirurgen.

De operatie ging goed, maar ze konden niet alles weghalen. Tests zullen moeten uitwijzen wat het precies voor weefsel is en hoeveel er nog in haar hoofd achtergebleven is.

Na zo’n zware operatie is lang herstel nodig: het verloop hiervan is gunstig en bepaalt voornamelijk de stemming van het moment. Haar ogen dwarrelden de eerste dagen alle kanten op, onafhankelijk van elkaar en dat is gewoon een eng gezicht. Iedereen zegt dat dit van tijdelijke aard is. Vanmorgen is het infuus in de slagader in haar nek weer weggehaald en bleek dat de wond achter op haar hoofd goed geneest — ze wordt gek van het gekriebel.

Eten en drinken — alles behalve een Happy Meal — gaat er moeilijk in op dit moment en lijkt meer een psychische dan fysieke oorzaak te hebben. Niet willen is een groot goed en veel beter dan apathisch afwachten, maar als ouder ben je meer havik dan filosoof.

Er zijn dus — samengevat — twee dingen aan de hand. Het “nu-is-nu”-herstellen van de operatie; dit verloopt goed. Daarnaast zijn wij volwassenen in afwachting van de testresultaten, die een eerste indicatie zullen geven van wat het leven haar te bieden zal hebben.

Vandaag gingen Marie en ik op gesprek bij de neuropsycholoog. Zij zal met haar collega’s de ontwikkeling van Madelief in de gaten gaan houden, om eventueel actie te ondernemen als er iets niet conform de verwachtingen zal gaan. Ze beëindigde het gesprek met de nu al legendarische woorden: “dan zien we elkaar over een half jaar”. Ik dacht: “Precies 182 eeuwen vanaf nu”.

7 reacties

Hubrien 23 februari 2004 Reageer

Hallo lieve familie,

Nu is nu lijkt me voorlopig inderdaad meer dan genoeg:
Zaterdag was (voor mij) beter als vrijdag, maar eind deze week (over ongeveer 400 jaar dus) kan het weer heel anders zijn.
Kortom: voor vandaag weer veel sterkte, geduld & liefde toegewenst!

pal 23 februari 2004 Reageer

Lieve Jeroen / Marie;

Ik hoop dat deze week weer meer duidelijkheid zal geven omtrent de samenstelling van het gevondene en het vervolgtraject. Geen kaarjes maar hele open haarden worden in Amersfoort verstookt ter ondersteuning en hoop!
Peter

machteld 23 februari 2004 Reageer

Diepe bewondering voor je dat je uberhaupt de woorden vindt om het verhaal te vertellen hier. Dat wonder mag nu komen hoor! Een dikke zoen voor jullie vieren! Machteld

Betty 23 februari 2004 Reageer

Hoi Anne-Marie en Jeroen,

Via Ella en via het hondje van Dirkie blijven ook wij op de hoogte van Madelief. Wij steken vaak een kaarsje voor haar aan en noemen haar naam. En ja, de een is op zoek naar een andere auto, de ander overleeft bij zijn/haar kind. Hoe paradoxaal lijkt de wereld in elkaar te zitten! Zou Madelief het ook leuk vinden om van min-of-meer vreemden een kaartje te ontvangen? Zouden verschillende vluchtige ontmoetingen op verjaardagen van Hannah en Yoram voldoende voor haar zijn om ons te plaatsen?
En hoe houden Jeroen en Anne-Marie zich in deze onvoorspelbare en spannende weken? Sterkte en goede nachtrust gewenst,
Betty

Nicole 23 februari 2004 Reageer

Reëel verhaal. We gaan door met de strijd … en met de McDonalds-bezorgservice.

daan en mieke 23 februari 2004 Reageer

bij alle ellende vind ik dat jullie het verhaal van madelief prachtig schrijven.
god wat hoop ik dat jullie deze week goede berichten krijgen.

Wietske 23 februari 2004 Reageer

Een dappere dochter, dat is zeker waar maar ook …..zeer moedige ouders met alweer een spannende week. Al het goede gewenst. Wietske

Laat een antwoord achter aan Nicole Reactie annuleren