Het is druk in de haven van Houten

Thuis — thuis! We hebben er gisteren nog maar eens naar gevraagd — wat de winst is van een extra nacht in het ziekenhuis. Na zeventien keer checkerdecheck kwamen we alsnog gisteravond thuis. Dan zie je ook argumenten vóór een extra nacht: als je moe bent is elk piepje zorgwekkend en de zwelling op haar achterhoofd is in de schemering twee keer zo groot. In het zicht van de haven werd er nog een blaasontsteking geconstateerd en een flinke lijst met aandachtspunten meegegeven. Lekker ontspannen naar huis!

Na een goede nacht (Madelief sliep kwart over zes, wij om half negen) ziet alles er wat zonniger uit. Het is net elf uur en fysio Mieke is al geweest, de apotheek is gebeld, controle-afspraken voor donderdag en vrijdag zijn gemaakt. En de koffie thuis, met warme melk, met welkom-thuis-appeltaart van oma Ipie, is zalig!

Madelief zit nu op de bank, haar Donald Duck te lezen. Ernstige blik en af en toe gegrinnik. Ik houd mijn hart vast — dat de wond dichtblijft, dat de druk niet oploopt. We zien het wel, ook zonder het vergrootglas dat we in het ziekenhuis hebben laten liggen. We zien het wel.