Got magic

Op weg naar Bella Notte (C19 op de kaart, in Fantasyland) kwamen we langs een fontein, die door voorbijgangers tot wensfontein gebombardeerd was. Er stond in ieder geval geen bordje bij dat de wenselijkheid ervan uitlegde. Ik twijfelde. 50 cent genoeg? 1 Euro? 2 Euro? Ik besloot dat het om het muntje ging en niet de aardse waarde. Maar om zeker te zijn van mijn zaak koos ik niet voor 10 eurocent. Ondertussen probeerde ik Madelief uit te leggen hoe een fonteinwens werkt. Het verschil met een Doe Een Wens-wens was haar gelijk duidelijk. Toen alle ogen weer open waren gooide ik — met een zilveren belletje raakte de munt het smalle pijpje dat het water omhoog voert. De wens van Marie en mij moge duidelijk zijn, naar de wens van Madelief kan ik alleen maar raden; ze heeft er sindsdien niets over gezegd.

De liefste wens van Madelief heeft ze toevertrouwd aan de wenshalers van Doe Een Wens — de enige dokter die fritten lust overtuigde ons ervan ons op te geven: “ze voelt zich nu goed”. Ik zal proberen het onbeschrijflijke te beschrijven.

We werden door Frans hartelijk uitgezwaaid en van tickets en zakgeld voorzien om kwart over zeven ’s morgens — gezien onze feeststemming was het goed dat hij mee kon kijken bij het afsluiten van deuren en meenemen van alle bagage. De taxichauffeur werd met niet te betwijfelen duidelijkheid geïnstrueerd: “je gaat pas weg als je deze mensen hebt overgedragen aan onze vrijwilliger in Rotterdam”. Frans zwaaide ons ik wens jullie veel plezier, Petra zwaaide ons fijn dat jullie er zijn. Ze bracht een eigen fototoestel voor Madelief, zorgeloosheid voor ons.

Dankzij de Disney Thalys stonden we iets na twaalf uur in Marne-la-Vallée. Het hotel verwachtte ons, had twee prachtige kamers met enorme bedden en tussendeur en een tas vol cadeautjes voor Madelief. Het mooiste cadeau was voor ons: de Badge Bleu — bedoeld om kinderen in het “Medical Compassion Program” een beetje meer magie te geven. De magie is wonderbaarlijk. We kwamen aanwandelen bij de show van Winnie de Poeh en werden gelijk gevraagd of we plaats wilden nemen op speciaal gereserveerde plaatsen. De show was al even bezig, maar dat leek niet meer van belang. Een aardige Disney-medewerker kwam daarna informeren of Madelief belangstelling had de figuren achter de schermen te ontmoeten. Zonder anderen, in alle rust een knuffel en een foto.

Bij de theatershow van de Leeuwenkoning was het zo druk dat de ruimte voor “ons soort mensen” al vol was — we werden dan ook vriendelijk verzocht om op een later moment terug te komen. We hadden ons nog niet omgedraaid of een Engelsman die al drie uur voor de show in de rij stond kwam naar ons toe. “You have a blue badge, right?” Hij was zo verontwaardigd dat hij in een oogwenk alsnog een plek voor ons regelde. Hakuna Matata! Het duurde even voordat de magische krachten van de badge ons duidelijk waren, vanaf dat moment zorgden we er wel voor dat hij goed zichbaar was.

Madelief wilde Minnie Mouse graag ontmoeten — bij navraag bleek ze niet in het park te zijn. Marie was vastbesloten het te regelen en trof in City Hall een Nederlands sprekende mevrouw die dan wel graag wilde weten wat onze dochter mankeert. Die informatie was voldoende om haar aan het bellen te krijgen, mijn Frans was goed genoeg om tussen de soepele Franse zinnen door “elle va mourir” te verstaan.Mondje dicht, paps, tranen wegslikken — ze is geen dokter en we hebben een groter goed voor ogen. En de ontmoeting kwam er, zaterdagmiddag om half vier, voor restaurant Bella Notte. Ieder Disney-figuur heeft een begeleider met koptelefoon en wallekietallekie om te sturen en te overleggen. Het was duidelijk waarom Minnie niet vaak in het park komt — complete gekte, Madelief bleef met veel hulp en moeite op de been. Kinderen met handtekeningenboekjes, vaders met foto- en videoapparatuur. We werden naar een rustig plekje begeleid, met Mickey en Minnie.

Het is onmogelijk de magie in woorden om te zetten, gelukkig hebben we getuigen. Oom Bernard en tante Margriet regelden zelf verblijf en twee dagen park — wij vonden het geweldig om het weekend te kunnen delen.

Zondagavond bracht ons veilig thuis — Madelief en Maud in bed, ons uitgeput aan tafel. Helemaal vol van indrukken zaten we wat verdwaasd naar elkaar te kijken. Alles verzorgd, alles zoals Madelief het gewenst had, alles beter dan wij ons hadden kunnen wensen. Ook maandagochtend was raar, zonder Pluto om je van het eten te houden. Tot rond half elf de bel ging en er twee mensen met een taart voor de deur stonden: “Welkom thuis, Madelief”. Doe Een Wens doet niets half — het is van wensbegin tot wenseind overdonderd goed geregeld, overal is aan gedacht.

Lieve Doe-Een-Wensers, dank jullie wel — Madelief haar wens is compleet vervuld. Ze glimt als ze het over EuroDisney heeft, wij bekijken de foto’s veel om het te blijven geloven. De magie heeft ons definitief in haar armen gesloten.