“In alle windstreken hebben vandaag kaarsjes gebrand, is er aan Madelief gedacht. We zijn blij dat ze de kans krijgt om te vechten, onze dappere dochter. Al die kaarsjes kan ze nog steeds goed gebruiken.” Ik schreef dit precies één jaar geleden, op 16 februari 2004.

Marie zei het treffend: “het is nu wel mooi geweest — doe ons oude leven maar weer terug. We hebben een jaar lang bewezen dat we stoer zijn, dat we het aankunnen.”

Er gaat geen dag voorbij dat we geen check-check-check doen: de stand van haar ogen, haar moeheid, de pit. Er zijn deskundigen bijgekomen, die nieuwe angstige mogelijkheden aandragen, die eerder verworven zekerheden op de helling zetten. Er komt nog steeds post met informatie waarom we janken, en er zijn elke keer weer momenten van ongelooflijk geluk.

Tijdens het eten — pannenkoeken — hadden we het over Toon (vandaag 4 jaar!) en dat de operatie precies een jaar geleden is. “Dat gevoel van opereren is niet fijn”, zei Madelief, rustig en verzekerd als altijd. Later op de avond volgde: “ze hebben in het ziekenhuis een erg mooie kamer, en die operatie weet ik niet meer precies.”