Wonderbaarlijke dochter, wat doe je dit toch knap. Nu radiodokter van Es heeft beloofd dat je niet op je buik hoeft te liggen tijdens de bestralingssessies kunnen we eigenlijk al uittekenen hoe de komende keren zullen verlopen: iets lastiger dan een eitje, maar de kat zit vlot in het bakkie. Als jij eenmaal besloten hebt dat je iets kunt, dan gaat het ook lukken — zo was het bij de MRI van zeseneenhalve week geleden en zo was het vandaag. Je vond zelfs het kalmerende medicijn dat de dokter voor ons geregeld had niet nodig: toen ik je ernaar vroeg kreeg ik een kort en bondig antwoord: “Neu.”

Het was even spannend eng toen het masker opmoest en het aan de tafel vastgeklikt werd, want zo’n masker zit heel strak om je hoofd. Maar voordat ik me twee keer zorgen kon maken lag je al helemaal stil naar Jip en Janneke te luisteren. “Jip met de staart” was ook voor de vijftigste keer goed om naar te luisteren — lekker vertrouwd. Vandaag moest je omdat het de eerste keer was vijf keer heel stil liggen, vanaf morgen wordt dat drie keer. Zo’n keertje stilliggen duurt ongeveer vijftien seconden en je deed het geweldig. Ik kon je zien op twee televisieschermen in de controlekamer: op een enorme tafel lag je — een brok lef van één meter zeventien.

Je meldde oma vandaag tevreden: “mijn balletje is bijna weg” — daar moeten we het dus nog even over hebben. Na nu, want de prognose is vandaag gevoelsmatig opgerekt van nog-even naar nog-wel-efkes. En dat scheelt toch een slok op een glas aarbeientik.