Eén keertje onder de zonnebank heeft geen zin — je wordt er niet bruin van. Dus doen mensen een kuurtje om gebruind op het strand te kunnen zonnen. De straling krijgt effect door op te tellen.

Eén keer bestralen is verschrikkelijk spannend. Met een nauwsluitend masker vastgenageld aan een tafel die in drie dimensies kan bewegen, in een betonnen bunker met muren van een meter dik, omringd door witte jassen.

De witte jassen krijgen namen: is Guus er vandaag? Zien we dokter van Es nog? De dikke muren zie je niet meer, omdat je al met de ontwikkelde rituelen bezig bent: de cd met verhaaltjes van Jip & Janneke, de knuffel die meebestraald wordt, het flesje met druppeltjes om kalm te worden. Pap, we gaan terug toch wel met het pontje, hè? Eind vorige week hebben we er 19 keer opzitten. Achter op haar hoofd krijgt Madelief een rond, kaal plekje — zoals voorspeld. Ze eet weinig, drinkt alleen op commando. Maar ze wil naar school, schommelen en heeft praatjes. Klaar voor een gezellig weekend.

Maud steekt ons allemaal in een vloek en een zucht aan — gammel, humeurig, hoesten, vooral veel hoesten. Lastig, zo’n virusje. Maar het laatste wat je kunt gebruiken als je bestraald wordt: de eetlust is nu helemaal weg, koorts duikt op, bed nat van het zweet. Ouders compleet uit het lood — hoe breekbaar is het draadje waar je op balanceert. Dus kijk je nog beter en zie je meer uitgevallen haar, dieper liggende ogen, kleinere muizenhapjes. Gisteren en vandaag heeft Madelief het grootste deel van de dag geslapen. De plaatsvervangend arts — juist deze week is onze favoriete dokter er niet — vindt dat ze nog goed in haar reserves zit, een goede indruk maakt voor dit stadium van de bestraling. Het is goed dat andere mensen de jarenlange ervaring wèl hebben.

Zojuist even wezen plassen met Piefeke — traplopen staat nog op het neelijstje. Terwijl ik haar weer naar boven til vraagt ze: “papa, waarom moet ik eigenlijk nog poepen? Ik heb die pit toch nodig?” Dat krijg je ervan als je ouders de noodzaak van energie gebruiken als aansporing om te eten. Gelukkig accepteert ze mijn verklaring dat er in het bruine vliesje van de pinda geen pit zit — alleen in de pinda zelf. “Daarom vind ik die velletjes van de mais ook niet zo lekker”.

Wij tellen af, het effect telt op. Vandaag zei de zuster: “haar huid verkleurt gelukkig nog niet”. Bestralen is een rare zonnebank.